
علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی ایران، در گفتوگویی جدید با سایت sabaplan.net، صحبتهای جالبی را درباره مسائل مختلف مربوط به فوتبال مطرح کرده است.
وظیفه خودم میدانم که کمک کنم
دبیر در ابتدا در خصوص دخالت خود در آشتی خطیر و نکونام گفت: من اگر میگویم مردمم، کشورم و انقلابم را دوست دارم، فقط نباید اینجا باشد. هر جایی حس میکنم میتوانم کاری انجام بدهم، وظیفهام است. شاید الان صلاح نباشد بگویم اما من در خیلی از رشتههای دیگر کمکهایی میکنم؛ تا جایی که از دستم بیاید، دنبال بودجه و سایر کارها میروم. وظیفهام است. میگوید علی دبیر با فوتبال مشکل دارد، اتفاقا در فوتبال کمی بد بازی میکنند، حالم بد میشود. هر کسی پرچم این مملکت را بالا میبرد، عشق میکنم و وظیفهام است که کمک کنم.
در دهه ۶۰ هیچ دربیای را از دست ندادم
او در ادامه گفت: من اصلا استقلالی نیستم. بچه بودیم پرسپولیس را دوست داشتیم. الان آنطور هم نیستم و شرایط کار و زندگی متفاوت است. شاید ۱۰-۲۰ بازی آخر را ندیده باشم و اصلا نمیرسم، اما آدمهای کف خیابان را میبینم. بچه که بودم، در دهه ۶۰، یکی از بازیهای استقلال و پرسپولیس از دستم در نمیرفت. سال ۶۱ پرویز مظلومی با هد به پرسپولیس گل زد، در استادیوم بودم. در دهه ۶۰ یک بازی پرسپولیس و استقلال از دستم در نرفته است. در آن بازی ۴۰ چایی روی من ریخت و سوختم! از آن طرف پرسپولیس گل خورده بود میسوختم و از اینطرف چاییها رویم ریخته بود و میسوختم. پدرم خدابیامرز من را باندپیچی کردند. من در فوتبال اینطور هستم. سر استقلال و پرسپولیس کتک خوردم و کتک زدم و دعوا کردم. وظیفه شرعیام بود که این کار را کردم.
یک گردن کلفت باید اوضاع را جمع کند
دبیر در واکنش به اینکه وساطت او تاثیری نداشت، گفت: من نمیخواهم بحثها را باز کنم. نمیخواهم بگویم مافیا، چون من آدمی هستم که اینها را کنار میزنم و روحیهام ساختارشکن است. واقعا در فوتبال ایران اینطور هستند و یک آدم گردن کلفت باید اینها را جمع کند. تا زمانی که نتوانند اینها را جمع کنند، وضع فوتبال همین است. یک نفر باید بیاید جمع کند که هزینه هم میدهد.
نظرسنجی
